Droomtuin

Het is al weer even geleden dat er op deze manier tekst uit mijn toetsenbord kwam. Schrijversblok? Hmm, niet echt. Inspiratie te over. Mijn aandacht is echter wel wat uit koers wat betreft de blog. Ik tennis, schilder en heb Franse conversatieles en als ik dan tijd over heb werk ik ook nog een beetje, of misschien moet ik zeggen dan help ik Marjan een beetje, met werken. Natuurlijk chargeer ik, maar toch. Er gebeurt best een hoop hier. Elk vrij moment werkt Marjan aan haar droomtuin op basis van permacultuur.

Onze grote pui aan de zuidzijde van ons toekomstige huis is besteld en zou eind december dan wel "debut Janvier" geleverd worden. Geheel naar goed Frans gebruik zal dat dus wel een maand later zijn. En ook naar goed Frans gebruik is men daar lekker onduidelijk over. De Franse taal kan daar geen spelbreker meer in zijn.

Ter voorbereiding van die pui is er al wel een dikke balk geplaatst waar de pui tegen aan gemonteerd gaat worden en hebben we de muur rondom aan de binnenzijde wat nog geen binnenzijde is omdat de pui er nog niet zit, gestuct met zand en kalk. Dit is zwaar en tijdrovend werk omdat we, behalve het mixen, dat doet de betonmolen, alles met de hand doen. Het resultaat is een grove stuc waar, door de hobbels en bobbels, een ongelijke maar ook wel strakke afwerking ontstaat. Moeilijk uit leggen, maar als je een beeld hebt van een 7e eeuws klooster waar de metselaar het wijnvat goed kon vinden tijdens de bouw ervan, zit je redelijk in de buurt. En jawel, elk vrij moment werkt Marjan aan haar droomtuin op basis van permacultuur.

De Franse les zoals ik die had is niet meer. De lerares zag er geen gat meer in. Ze heeft ander werk gezocht en gevonden. Inmiddels hebben we een nieuw slachtoffer gevonden die ons, met frisse moed de finesses van de Franse taal gaat bijbrengen. Conversatieles leek ons de beste vorm. Ik vind dat bijzonder prettig. Ik hoef zo niet te struikelen over het gapende gat tussen het geschreven en het gesproken Frans. Het schijnbare gebrek aan logica in de Franse taal is te veel voor mijn tere hersentjes.

Schilderles heb ik ook. Al eerder heb ik geschreven over een stel dat meedeed met het Tros programma "Ik vertrek". Bij dit stel heb ik nu schilderles. Ik vind het heerlijk om te doen. Een beetje gedachteloos kliederen met verf op een tableau. Inmiddels ben ik aan mijn derde project bezig. De eerste was een stilleven. Het onderwerp was een potje op een tafel met twee peertjes erbij. Mijn verwrongen geestelijke vermogen zag dat natuurlijk weer heel anders als de rest met een best grappig resultaat als gevolg. 

Mijn tweede project heb ik zelf bedacht. Als aankomend kunstenaar moet je toch vooral je eigen weg kiezen terwijl je vist in de vijver van kennis van in mijn geval, mijn lerares. Het schilderij is een op een zelfportret gebaseerde buste geworden. Mijn derde project hebben dirigerende handen als onderwerp. Lastig maar leuk. En oh ja, elk vrij moment werkt Marjan aan haar droomtuin op basis van permacultuur.

Hans Faber