feesie

Apple goeroe Steve Jobs is dood. Vervelend voor hem en de direct betrokkenen. Vervelend voor Apple omdat de man toch als visionair bestempeld mag worden. Maar ergens stelt het me toch wel gerust dat ook zo een welgesteld man dood kan gaan aan kanker. Geld speelt geen beslissende rol in de dood. Dat is prettig om te weten voor minder vermogende mensen als Steve Jobs. De kans dat ik kanker krijg is statistisch gezien 1 op 3. Dat hoeft natuurlijk niet fataal te zijn, maar toch, die kans op kanker is veel groter dan het winnen van de loterij en daar doe ik ook aan mee. 


Dat ik iets minder 'in de slappe was' zit dan sommige anderen werd afgelopen week duidelijk. We waren uitgenodigd op een feestje/etentje bij Engelse klanten van ons. Voor de gelegenheid trokken we onze beste kleding aan, wat in ons geval betekend dat we kleding aan hadden die we in Nederland ook al aan hadden en toen ook al niet voor hip doorging. Het mooie weer had ons al een paar dagen eerder op het idee gebracht om de DS weer eens van stal te halen. De Franse dame moet toch af en toe even een toertje maken en een ritje naar dit feest leek ons erg geschikt daarvoor. Bij aankomst stuurden we een keurig gemaaid en nu als parkeerdek dienstdoend grasveldje op. 
De DS, die voor de gelegenheid aan een wasbeurtje was onderworpen, stuurde behendig tussen de Porsches, de Jaguars en Mercedes-sen naar een vrij plekkie. Het leek wel of de oude dame, Hoewel ze pas 39 is, iets beter haar best deed dan normaal. 
Vanaf het parkeerdek via een grindpad kwamen we bij een kring keurige Engelsen. Ik had de jarige net gegroet en was met mijn rondje kennismaken bezig toen ik werd gekaapt door een keurig gekapt heerschap. Ik was zijn gesprekspartner voor die avond. Ik kan me ook niet aan de indruk onttrekken dat dit enigszins geregisseerd was, want bij de vooraf vastgelegde tafelschikking, zat hij weer naast ons. Het was een prettig heerschap en erg geïnteresseerd in ons en van alles en nog wat. Het bleek dat hij een marketing bureau had in meerdere landen en meer dan honderd mensen in dienst. Ik vond het wel grappig om met deze man te praten omdat hij toch in een wereld leeft die ik alleen van buiten ken en tegelijkertijd heel ver af ligt van hoe wij inmiddels in het leven staan. 
De avond werd uiteindelijk verpest door mr. Moto Guzzi. Dit bolle heerschap kwam bij ons zitten om zijn verwondering over de DS te uiten. Dit bleek een valstrik te zijn. Eigenlijk wilde hij over zijn Moto Guzzi vertellen. Zijn passie. Niet het mijne en ook niet van mijn gesprekspartner van tot op dat moment. 
Ik vind het best leuk hoor om het daar even over te hebben en ben ook oprecht geïnteresseerd in wat iemand daar over te vertellen heeft. Maar na een uur wil ik het ook wel ergens anders over hebben. Ik heb van alles geprobeerd. Ik heb het onderwerp geprobeerd te veranderen, ik heb mezelf stil gehouden vooral geen vragen gesteld, ik heb recht in zijn gezicht lopen gapen. Ik heb de andere kant op gekeken om alleen maar te ontdekken dat hij met een handige volg beweging toch weer recht voor mijn gezicht zat. 
Als ik goed had geluisterd had ik nu de biografie van Moto Guzzi kunnen schrijven. Nu zie ik alleen maar die te bolle kop voor me.


Hans Faber