Humorloos Blauw

Dat ons leven hier niet de normale routine heeft, zoals we die in Nederland gewend waren, is onlangs weer bevestigd. De Franse politie en justitie hebben een poging gedaan onsterfelijk te worden door een inval te doen. Nee hoor, wees niet bang niet bij ons. Maar toch wel ergens waar ik op dat moment aanwezig was.
Ik was samen met Paul, een verbelgde Limburger die hier ook in de buurt is komen wonen, aan het sprokkelen. Restpartijen badkamertegels en wat allemaal nog meer loskomt van zo'n tot hotel verbouwd chateau. Interessant spul allemaal. Wij waren dus in dat chateau toen een overmacht aan Frans blauw aankwam en het hele terrein hermetisch afsloten. Een ieder werd gesommeerd om naar de grote hal midden in het chateau te gaan en daar je lot af te wachten. Op dit soort momenten is mijn Frans op ''Oost-Indische wijze'' ineens verdwenen. Niet dat ik daar veel moeite voor hoef te doen, maar toch, een beetje dommertje spelen, in de trant van ''Ikke niet begrijpe" kan geen kwaad. Op deze manier verteld de andere partij altijd meer als dat ze anders zouden doen.
Een van de agenten sprak helaas goed Engels. Nooit spreekt een fransman Engels behalve nu hier. Er werd ons dus in het Engels gevraagd wat voor werk we daar deden. Ik vertelde dat we daar niet werkten. maar restpartijen inkochten voor onze eigen huizen. Wat voor werk deden we dan als we in Frankrijk woonden. Geen, vertelde ik, we hebben het druk genoeg met onze eigen huizen. Onze uitleg werd schoorvoetend aanvaard waarna we mochten gaan.
Waar ging het volgens het Blauw wel om. Er lopen daar al gedurende de bouwtijd een groot aantal Polen rond. Dit omdat de plaatselijke Artisans niet in staat zijn gebleken een project als dit tot een goed einde te brengen in een tijdsbestek korter dan tien jaar. Het is echter wel geprobeerd. De enorme olie gestookte verwarmingsketel bijvoorbeeld, zou in mei volgens contract geplaatst zijn. In mei en juni is de aannemer een paar dagen geweest om vervolgens 4 weken op vakantie te gaan. Dat ie zijn contract niet nakwam deerde hem niet en dat het werk daaromheen niet verder kon nog minder. Geen enkel ander Frans bedrijf wilde vervolgens het contract over nemen.
De Franse Vakbonden en andere werkgerelateerde organisaties zien alleen het feit dat het met dertig Polen wel schijnt te lukken als een enorme frustratie. Ze proberen dan ook onder de noemer 'regels zijn regels' het opengaan van het hotel aan alle kanten te dwarsbomen. Dat er op het moment al een groot aantal Fransen in de keukens en op kantoor werken, deert ze niet. De Polen die er werken, werken voor een Pools bedrijf en dragen ook in Polen hun premies af. De eigenaar van het hotel probeert zo goed mogelijk alle regels te volgen, hoe krom ze af en toe ook zijn. Loopt daar iets in fout, kan je dus blijkbaar door het dienst doende Blauw op deze wijze benaderd worden en sterker nog de volgende dag kwam het Blauw terug om de eigenaar in te sluiten voor minstens 24 uur verhoor.
Volgen mij hadden ze ook gewoon een ambtenaar kunnen sturen met de vraag, hee joh, dat en dat klopt niet volgens ons, hoe zit dat. Misschien ben ik erg naïef. Maar ik houd niet van dit soort humorloos machtsvertoon en ik heb wel het idee dat zo'n chateau, dat door de Franse overheid zelf jarenlang is mishandeld en bijna gereed gemaakt was voor sloop, goed is voor de omgeving, als het gaat om uitstraling en economie. Dan mag je het toch ook het voordeel van de twijfel geven.

Hans Faber