Galgje
Het is de bedoeling dat we ons hier in Frankrijk inschrijven als ondernemers zodat we ons brood legaal kunnen verdienen. Hoe doe je dat. In Nederland ga je dan naar de Kamer van koophandel met je paspoort en je schrijft je in. Dezelfde dag ben je ondernemer. In Frankrijk is dat wat anders. Hier moet je een paar honderd euro betalen om te kunnen deelnemen aan een stage. Een stage is hier een soort schoolklasje waar, zoals op zoveel scholen, waardeloze kennis over je wordt uitgestort. Deze stage moet je gevolgd hebben anders kun je je niet inschrijven. Dat we al in grote lijnen weten wat het betekent om een bedrijf te hebben, doet niet ter zake. Je bent verplicht deze stage te volgen in een klein en vol klasje in het gebouw van de Chambre de Metiers. Oh ja, dat de cursus in het Frans is en ik daar dientengevolge geen barst van versta maakt ook niet uit. Gewoon aanwezig zijn 5 dagen lang, 80 km heen 80 km terug, is wat nodig is om je in te schrijven. In het beste geval steek je er nog iets van op, qua Franse taal dan. De eerste dag gaf voeding aan onze ergste vrees.
Het is een stage op Sesamstraat niveau. Een halve dag werd er voor uitgetrokken om uit te leggen wat btw is en hoe er mee om te gaan, 10 minuten leek mij ook voldoende. Onze leraar Guillaume Carotte verteld de meest voor de hand liggende zaken alsof hij de relativiteitstheorie aan een stel idioten moet uitleggen. Misschien is wel het meest tegenvallende, dat blijkt dat enkele van onze Franse medestudenten in een aantal gevallen inderdaad alle basiskennis blijken te missen. Tegelijkertijd diegenen die het wel allemaal al weten, stellen zich op als makke schapen, bij het verplicht zijn van deze stage. Op onze geluiden van protest, wij Hollanders zijn daar goed in, reageren ze schouder ophalend "C'est obligatoire" (het is verplicht). Natuurlijk krijg je ook zaken te horen die je nog niet wist of nu duidelijker zijn. In Frankrijk zijn de regeltjes en de te bewandelen wegen iets anders. Maar een dag of misschien twee dagen was voldoende geweest om ons en onze Franse lotgenoten wegwijs te maken. Voor mij is het de eerste keer sinds de lagere school geweest dat ik tijdens een week school niet gespijbeld heb. Een nieuw record waar ik een twijfelende trots bij voel.
Doelloos, verveeld en te lang in een klaslokaal zitten maakt wel creatief. Ik heb stukkies geschreven die in de loop van de tijd op deze blog zullen verschijnen en ik heb mijn oude hobby tekenen weer opgepakt. Ouderwets veel kleine tekeningen heb ik aan het maagdelijk witte papier toevertrouwd. Samen met Marjan heb ik galgje en boter, kaas en eieren gespeeld voor het eerst in de 17 jaar dat we samenzijn. Spannend hoor!!! Hans Faber
Het is de bedoeling dat we ons hier in Frankrijk inschrijven als ondernemers zodat we ons brood legaal kunnen verdienen. Hoe doe je dat. In Nederland ga je dan naar de Kamer van koophandel met je paspoort en je schrijft je in. Dezelfde dag ben je ondernemer. In Frankrijk is dat wat anders. Hier moet je een paar honderd euro betalen om te kunnen deelnemen aan een stage. Een stage is hier een soort schoolklasje waar, zoals op zoveel scholen, waardeloze kennis over je wordt uitgestort. Deze stage moet je gevolgd hebben anders kun je je niet inschrijven. Dat we al in grote lijnen weten wat het betekent om een bedrijf te hebben, doet niet ter zake. Je bent verplicht deze stage te volgen in een klein en vol klasje in het gebouw van de Chambre de Metiers. Oh ja, dat de cursus in het Frans is en ik daar dientengevolge geen barst van versta maakt ook niet uit. Gewoon aanwezig zijn 5 dagen lang, 80 km heen 80 km terug, is wat nodig is om je in te schrijven. In het beste geval steek je er nog iets van op, qua Franse taal dan. De eerste dag gaf voeding aan onze ergste vrees.
Het is een stage op Sesamstraat niveau. Een halve dag werd er voor uitgetrokken om uit te leggen wat btw is en hoe er mee om te gaan, 10 minuten leek mij ook voldoende. Onze leraar Guillaume Carotte verteld de meest voor de hand liggende zaken alsof hij de relativiteitstheorie aan een stel idioten moet uitleggen. Misschien is wel het meest tegenvallende, dat blijkt dat enkele van onze Franse medestudenten in een aantal gevallen inderdaad alle basiskennis blijken te missen. Tegelijkertijd diegenen die het wel allemaal al weten, stellen zich op als makke schapen, bij het verplicht zijn van deze stage. Op onze geluiden van protest, wij Hollanders zijn daar goed in, reageren ze schouder ophalend "C'est obligatoire" (het is verplicht). Natuurlijk krijg je ook zaken te horen die je nog niet wist of nu duidelijker zijn. In Frankrijk zijn de regeltjes en de te bewandelen wegen iets anders. Maar een dag of misschien twee dagen was voldoende geweest om ons en onze Franse lotgenoten wegwijs te maken. Voor mij is het de eerste keer sinds de lagere school geweest dat ik tijdens een week school niet gespijbeld heb. Een nieuw record waar ik een twijfelende trots bij voel.
Doelloos, verveeld en te lang in een klaslokaal zitten maakt wel creatief. Ik heb stukkies geschreven die in de loop van de tijd op deze blog zullen verschijnen en ik heb mijn oude hobby tekenen weer opgepakt. Ouderwets veel kleine tekeningen heb ik aan het maagdelijk witte papier toevertrouwd. Samen met Marjan heb ik galgje en boter, kaas en eieren gespeeld voor het eerst in de 17 jaar dat we samenzijn. Spannend hoor!!! Hans Faber
<< Home