feest

De vermeende geboorte van een vermeende heilige wordt in Frankrijk regelmatig als excuus gebruikt om weer wat te vieren. De Franse klitten dan samen met familie en als je die te weinig hebt, vul je dat aan met buren uit naburige gehuchten. Zo ook nu. We waren uitgenodigd bij onze buurman om bij hem, samen met andere genodigden, feest te vieren. Feest moet je in dit geval niet al te letterlijk nemen. De genodigden, dezelfde als uit een eerder stukje, waaronder wijzelf, zijn niet zulke feestbeesten dus zo'n dag loopt uit op een samenzijn, met heel, heel veel eten en deze keer geen verkeerde wijn. De beste flessen uit de kast kwamen hier op tafel. Marjan was gevraagd ook een gerecht te verzorgen, iets "typisch" Nederlands. Dit was zijn manier om aan te geven dat als je voor zoiets wordt uitgenodigd, je zelf iets meeneemt om dan vervolgens met de anderen te delen.

Marjan kwam met "typisch" Nederlandse gevulde eieren en kipsaté op de proppen. Ik had daar als toevoeging "typisch" Nederlandse (Surinaamse, voor de kenners) Sambal bij. In eerste instantie dachten wij dat het hier ging om iets dat begin van de avond zou beginnen en tot laat zou doorgaan. Onze buurman maakte echter snel duidelijk dat het feest al om 12 uur zou beginnen. Al voordat wij aankwamen stond de barbeknoei in de fik. Nu werken de Fransen zo'n dag volgens een vast stramien af en naar zou blijken wordt daar hoe dan ook niet van afgeweken.
Eerst komen de hapjes en een tiental flessen aperitief op tafel. Een ieder moet twee glazen drinken alvorens we verder gaan met de volgende gang. Ook hier in Frankrijk vinden ze dat ze niet op één been kunnen staan.
De hapjes verdwijnen en de schalen met merquez-worstjes, andouillettes en nog wat ander onduidelijk spul, voornamelijk vis, wordt aangevoerd. Marjan haar gevulde eieren doen het goed en ook de "typisch" Hollandse saté vind men lekker. De buurman doet nog even stoer met de sambal maar moet na een fles water toegeven dat dit toch wel scherp is. Ik had hem gewaarschuwd. Er wordt behoorlijk wat overgaar en aangebrand voedsel naar binnen geduwd alvorens de tafel weer wordt ontruimt. Allemachtig wat kunnen die mensen eten. Een enorme schaal met opgeklopt eiwit, room en een laagje gecarameliseerde suiker er boven op wordt opgediend. Pfff alsof je niet al vol zat.
De warmte begon nu ook zijn tol te eisen, inmiddels was het kwik tot boven de 30 graden gestegen en de een na de ander zat te knikkebollen. Mijn gebrek aan Franse taalkunsten werden hier niet op de proef gesteld. Om het eten te laten zakken zijn we in de auto gestapt om 15 minuten later bij een viskweker weer uit te stappen. Hier zijn we lekker wat gaan drinken (ik maak geen grapje). De terugweg verliep via een omweg van zeker vijf minuten. Er werden trouwens vooral kleine tussendoor weggetjes uitgezocht om te voorkomen dat de Gendarmerie een blaastest zou vragen, dat zou namelijk niet goed uitkomen.
Eenmaal terug op Chez Barret, begon deel twee van de dag. Gelijk aan deel 1 maar dan zonder barbeknoei en nu binnen. Over twaalven waren we klaar en in ons geval ook echt klaar met eten. Het was goed om mijn Franse taalkennis weer even in de lift te zetten. Niet dat ik zoveel gesproken heb maar wel heel veel geluisterd. Over Marjan maak ik me wat dat betreft geen zorgen. Die kletst aardig wat weg.
Het is geweldig om zo'n Franse dag mee te maken. Om te leren waarover ze spreken, wat ze belangrijk vinden en vooral de de moeite die ze doen om ons erbij te betrekken.




Hans Faber