Dooie hond

We hebben een dooie hond. Ze heet Smartie. Waarom geef je een dooie hond een naam zou je denken. Omdat deze dooie hond naar deze naam luistert. Zo dood is ze dus nog net niet. De naam is bedacht door de Belgen van wie wij haar hebben overgenomen. Het zou niet onze keus zijn geweest maar soit. C'est la vie.
Het hondje heeft een geestelijk knakje. Bij een van haar eerdere baasjes is ze beroofd van al haar zelfvertrouwen. Daarom is ze nogal slaafs en bang. Ze schrikt van de koeien die ze eigenlijk in de hielen zou moeten bijten en ook de katten hadden maar een paar uur nodig om de hond volledig de baas te zijn. Als je haar aanhaalt lijkt ze nogal emotieloos. Haar staart heft een goed tehuis gevonden tussen haar achterpoten. Een tennisbal weggooien heeft als enig effect dat je later bij het grasmaaien weer terug vindt. Een stukkie lopen om een plas te doen gaat wat haar betreft niet verder dan het eerste bosje en dan moet het niet regenen. Ze gaat ook mee uit werken. Dat hoort hier zo. Je ziet hier al die artisans met keffende kennels op de voorbank van hun klusbus door het land rijden. Smartie houdt niet zo van autorijden. Als ze ziet dat ze de auto in moet is ze ineens stokdoof en moet ze nodig binnen gaan liggen, uitrusten. Smartie is verder een heel lief en zeer rustig hondje. Ze heeft haar plaats op die manier bij ons veilig gesteld. Marjan wilde namelijk geen hond, ik wel. We hadden haar een week op proef zodat Marjan na die week kon beslissen of ze er wel of niet mee zou kunnen leven. Het antwoord is duidelijk. Smartie is het soort hond waar je weinig tegen kan hebben. Ze blaft niet, ze is erg rustig en enorm aanhankelijk, vandaar dat we haar dooie noemen.

Hans Faber