En panne (pech)
Afgelopen weekend ben ik naar Belgie geweest.
Ik had daar vrijdagmiddag afgesproken met wat vrienden om te gaan mountenbiken, fietsen in het wild.
Onderweg ging het echter mis. Een kleine plof in het vooronder en oplichtende dashboard-waarschuwingslampjes lieten een onheilspellende deken van onzekerheid over mijn missie dalen. Stoppen dus. Om de motorkap open te krijgen moet ik een fiets binnenband spannen, om het knopje van de motorkap ontgrendeling en deze naar achter trekken naar de rugleuning van mijn stoel. Alleen dan kan ik de motorkap openmaken. Dit is nog een kleine erfenis van een eerder ongeval die ik met deze auto heb gehad.
Niet geheel verschoond van onwetendheid kijk ik onder de motorkap. De V-snaar naar mijn dynamo had het begeven. Niet ernstig dacht ik, maar zekerheid voor alles bel ik Marjan op met de vraag of zij aan Joris, onze plaatselijke knutselbelg, wil vragen of mijn vermoedens juist zijn. Tegelijkertijd zie ik een praatpaal langs de weg staan. Marjan had mij inmiddels uitgelegd dat een V-snaar in Frankrijk courroie, of iets dergelijks, heet. Drukkend op de grote knop van de praatpaal verloor ik gelijk al mijn kennis van de Franse taal. Gelukkig sprak de dame in de paal een volledig onverstaanbaar Engels wat nog minder verstaanbaar werd door het langs razende verkeer. Hoe we eruit zijn gekomen weet ik niet meer maar een half uur later had ik een plaatselijke garagist voor me staan. Joris had inmiddels gemeld dat ik gewoon door had kunnen rijden. De in eerste instantie norse en weinig spraakzame garagist takelde de auto op zijn ambulance en wenkte mij in de cabine. Hij bracht ons naar zijn eigen garage. Dat werkt namelijk zo in Franrijk, een landelijk wegenwacht kennen ze niet. Die functie wordt waargenomen door garagehouders die niet ver van de plaats des onheils een garagebedrijf hebben. Zo verdient de gemeenschap aan de tolweg. De auto stond nu in de garage en ik had mijn Franse taal-kennis weer opgedoken. Een uurtje later kon ik weer op weg, 60,- euro armer maar een ervaring rijker. Perfect geregeld lijkt mij, zeker voor een land waarvan wij denken dat ze juist de dingen niet zo goed en snel kunnen regelen. En dan die prijs, dat was dus ook nog inclusief 200 km tolweg. Kom daar in Nederland maar eens om.
Hans
Ik had daar vrijdagmiddag afgesproken met wat vrienden om te gaan mountenbiken, fietsen in het wild.
Onderweg ging het echter mis. Een kleine plof in het vooronder en oplichtende dashboard-waarschuwingslampjes lieten een onheilspellende deken van onzekerheid over mijn missie dalen. Stoppen dus. Om de motorkap open te krijgen moet ik een fiets binnenband spannen, om het knopje van de motorkap ontgrendeling en deze naar achter trekken naar de rugleuning van mijn stoel. Alleen dan kan ik de motorkap openmaken. Dit is nog een kleine erfenis van een eerder ongeval die ik met deze auto heb gehad.
Niet geheel verschoond van onwetendheid kijk ik onder de motorkap. De V-snaar naar mijn dynamo had het begeven. Niet ernstig dacht ik, maar zekerheid voor alles bel ik Marjan op met de vraag of zij aan Joris, onze plaatselijke knutselbelg, wil vragen of mijn vermoedens juist zijn. Tegelijkertijd zie ik een praatpaal langs de weg staan. Marjan had mij inmiddels uitgelegd dat een V-snaar in Frankrijk courroie, of iets dergelijks, heet. Drukkend op de grote knop van de praatpaal verloor ik gelijk al mijn kennis van de Franse taal. Gelukkig sprak de dame in de paal een volledig onverstaanbaar Engels wat nog minder verstaanbaar werd door het langs razende verkeer. Hoe we eruit zijn gekomen weet ik niet meer maar een half uur later had ik een plaatselijke garagist voor me staan. Joris had inmiddels gemeld dat ik gewoon door had kunnen rijden. De in eerste instantie norse en weinig spraakzame garagist takelde de auto op zijn ambulance en wenkte mij in de cabine. Hij bracht ons naar zijn eigen garage. Dat werkt namelijk zo in Franrijk, een landelijk wegenwacht kennen ze niet. Die functie wordt waargenomen door garagehouders die niet ver van de plaats des onheils een garagebedrijf hebben. Zo verdient de gemeenschap aan de tolweg. De auto stond nu in de garage en ik had mijn Franse taal-kennis weer opgedoken. Een uurtje later kon ik weer op weg, 60,- euro armer maar een ervaring rijker. Perfect geregeld lijkt mij, zeker voor een land waarvan wij denken dat ze juist de dingen niet zo goed en snel kunnen regelen. En dan die prijs, dat was dus ook nog inclusief 200 km tolweg. Kom daar in Nederland maar eens om.
Hans
<< Home