Lyon

Ons paspoort was verlopen. Nu heb je in het grote Europa geen paspoort meer nodig maar als je hem niet hebt, is het ook niet goed. Je moet jezelf altijd kunnen legitimeren. Dat is zo bedacht. Vroeger vond ik dat veel overzichtelijker. Alleen als je naar het buitenland ging moest je je paspoort meenemen. Je kwam dan bij de grens met je paspoort en werd dan met een achteloos gebaar door de dienstdoende douanier, iemand die je ervan verdacht veel gepest te zijn op school of anders het idee had zo'n pakweg zestig jaar te laat geboren te zijn, gewenkt om door te rijden.
Als je mazzel had tenminste. Anders werd je aan de kant gezet en kon je je met veel zorg ingepakte auto helemaal leeg halen in de zoektocht naar iets wat er niet toe deed. Dat had tenminste zin. Tegenwoordig is dat niet meer. Jammer, want het had wel wat. Als anderen met een uitgepakte auto net voorbij de grens stonden waar niets gevonden was en het zelf weer mochten inpakken. En dan even toeteren...
Nu kan je dus overal staande gehouden worden. Legitimatie is verplicht. Dus nieuw paspoort of, zoals in ons geval, identiteitskaart halen. Nu wonen wij in Frankrijk en moet je hiervoor naar een ambassade of consulaat. We hadden de keus tussen Parijs, Lyon en Tours. Het werd Lyon. 3 uur met auto om ergens in een consulaat je aanvraagformulier af te geven met je pasfoto's. Gelukkig was het tegen de dertig graden en dan zit ik graag drie uur heen en drie uur terug in de auto om een bezoek te brengen aan een grote stad, de tweede van Frankrijk. Via kleine trappetjes kwamen we op de derde etage en kregen via een hele zware dikke deur toegang tot het consulaat. In het consulaat, ooit een appartement van gegoede Fransen, kwamen we voor een balie waarachter een dame, ergens achter in de twintig, werkte. In 1 klap was drie uur in de auto een peuleschil gebleken. Deze, in zwarte een jurk geklede dame, was het waard geweest. Ik mag graag dromen. Wat een vrouw. Door mijn gebrekkige Frans stond ik al snel achter Marjan die direct duidelijk maakte waarom we hier waren en voordat ik het wist stonden we weer buiten in de straten van een inmiddels snikheet Lyon. Ik had al besloten dat het een prachtige stad was en dat werd bevestigd tijdens onze wandeling op zoek naar een restaurant. In het quartier St. Jean, het vroegere les Traboules is het struikelen over de restaurants. Heerlijk, ik voel me dan net een kind in een snoepwinkel.

Lyon is voor de meeste Nederlanders een opstakel op weg naar het zuiden. Ik raad iedereen aan om eens een dag uit te trekken voor deze stad. Over tien dagen wordt onze identiteitskaart opgestuurd. Jammer ik had hem graag persoonlijk afgehaald. Eerst zo´n vrouw in het vizier en dan lekker eten. En we zijn niet eens met vakantie.

Hans Faber