Bizar

Bizar, dat is wel het woord welke de lading dekt. Onlangs is onze Bor weggelopen. Dat is niet normaal. Bor is namelijk heel aanhankelijk en eigenlijk niet bij ons uit de buurt weg te slaan. Waar je ook heen liep, Bor hobbelde er achteraan. Altijd in je ooghoek zag je hem, gras eten, of gewoon in het zonnetje bij je in de buurt zijn. Bizar is het dan ook dat ie nu weg is. 's Middags hebben we nog samen geluncht, daar was ie ook altijd bij. Hij was namelijk gek op boter en altijd na veel aandringen van zijn kant kreeg hij dan een vingertopje. Een uur later zagen we hem niet meer in onze ooghoeken. Direct hadden we het idee dat er iets mis was. We zijn gaan zoeken, eerst op normale plekken en vervolgens op minder normale plekken om te eindigen op plekken die niet konden, maar toch. Het heeft er alle schijn van dat Bor de dood heeft zien aankomen en geheel volgens zijn natuur een rustig plekje heeft gezocht om dood te gaan. Het is zeer onbevredigend om niet even gedag te kunnen zeggen. Zo'n beestje maakt zo'n belangrijk deel uit van je dagelijks doen en laten dat je hem in bijna alles wat je doet mist. Natuurlijk kijken we nog constant over de velden uit naar een kat die verdwaald is, tegen beter weten in. Bor was zestien jaar oud en keek al niet meer zo heel helder uit zijn ogen. Hij was mager en zou eenmaal verdwaald in regen en kilte het niet lang uithouden zonder eten. Buiten de deur eten deed ie nou eenmaal niet graag, muizen, vliegen, vogels stonden bij hem niet op het menu. Het is bizar hoe hij is weggegaan en het is bizar hoe je zo'n stomme kat kan missen. Dag Bor, Het is mooi geweest.

Je vrienden