Het is voorjaar, het gras onder onze voeten groeit alsof het haast heeft. Met het gras ook alle andere planten, struiken en bomen. Wellicht iets later als in Nederland omdat de hoogte hier, 600m, de groeiboel een beetje vertraagt. Waarom weet ik dit, het interesseert me namelijk geen bal. Voor mij is het elk voorjaar hetzelfde of juist niet. Het zal me worst zijn als het zonnetje maar schijnt. Het is Marjan haar schuld dat ik deze nodeloze informatie ergens in een
hersenkwab heb opgeslagen gekregen en tegen mijn wil ook nog. Voor haar is het haar lust en haar leven. Het liefst zou ze de hele dag met de spaan in de grond roeren. Ik zie nu al uit naar weken achtereen sla eten, daarna mezelf kunnen verdrinken in de pompoensoep om mezelf vervolgens te kunnen begraven onder een berg sperziebonen. Een van de dingen die ik echt graag eet zoals sambal groeit niet op de tuin. Tot overmaat van mijn ramp heeft ze onlangs onze grote vriend Paul zover gekregen om er nog een stukje tuin bij te maken.

Ik was er niet bij toen god of Darwin al dan niet in zes dagen de aarde schiep. Dat blijkt maar weer. Stiekem zie ik de eerste aardbeien komen en volg ik de kapucijners van dichtbij, al zal ik daar nooit publiekelijk enthousiast over doen. Waar kan ik eigenlijk wel enthousiast van kan worden? Als ik zie hoeveel plezier Marjan heeft in de tuin of op de tractor. Ze groeit met haar plantjes mee, zeg maar. En ik, ik schik mij in mijn rol om het op te eten...met een beetje sambal bij.

Hans Faber