Kraambezoek 2

Het is alweer twee weken geleden dat we bij ons nog te kiezen Hondenkroost zijn geweest, dus op het moment dat ik dit schrijf en de foto's plaats zullen ze al weer aardig gegroeid zijn. We voelen ons wel een beetje adoptie ouders als we de draagmoeder daar zo zien met haar twee kleintjes. De eerste keer dat we ze zagen waren de oogjes nog gesloten en de verschillen tussen de twee nauwelijks waar te nemen. Zo'n vier weken later begint zich iets van een karakter te vormen. Althans dat zien wij zo. Het zou natuurlijk best zo kunnen zijn dat onze fantasie een loopje met ons neemt. Fysieke verschillen zijn er wel degelijk. De een is wat dikker en lijkt groter dan de ander. Levendig zijn ze allebei. De moeder heeft meer dan genoeg melk voor de twee, en ik vraag me af of ze ook afkolft. Ik ben een nitwit in dit soort zaken. We hopen "onze" kleine op te halen als ze een week of tien is. Sommigen zeggen dat dat bij acht weken al kan en anderen zeggen dat je dat met twaalf weken pas kan doen. Mij maakt het niet zoveel uit, ik vind het vooral leuk als het beest wat groter is en mijn lang verborgen opvoed kwaliteiten eindelijk kan botvieren op dit gewillig slachtoffer. Al jaren huist er een sergeant in mij die, hard en rechtvaardig, tot opvoedkundige hoogstandjes kan komen. Eindelijk geen weerwoord maar een paar trouwe hondenogen die waarschijnlijk met veel onbegrip mijn nutteloze bevelen opvolgt. Heerlijk, ik kan niet wachten.
Het zal waarschijnlijk allemaal anders lopen. Ik mag dan wel, de zelf uitgesproken, liefhebber zijn maar tot nu toe heeft Marjan alle aandacht van alles wat hond is in onze omgeving. En dan moet je weten dat Marjan er eigenlijk niet zoveel mee heeft. Ze vindt honden niet lekker ruiken, vooral als ze nat zijn, en ze vindt het niet prettig als een hond zijn genegenheid toont door haar handen of in haar gezicht te likken of iets dergelijks. Honden trekken naar haar toe. Onze toekomstige nog steeds naamloze blondine zal dus wel een moederskindje worden. En ik zal moeten blijven hopen dat er ooit iets in mijn leven komt dat naar mij luistert.





















Hans Faber