Sleutel, deel1
We hebben hem, de sleutel. Het was even spannend, niet omdat de kans dat het niet doorging erg groot was, maar omdat het iets is wat we graag wilden. De teleurstelling zou enorm geweest zijn. Maandag 12 september 2005 om 11.00 uur zaten we met zweet onder de oksels bij de notaris in Pionsat. Bij binnenkomst werd gelijk gemeld dat het geld vanuit Nederland op tijd binnen was. Een pak van ons hart omdat de Postbank niet echt heeft meegewerkt. Het geld stond namelijk op een zijspoor, een giro renterekening. Volgens de Postbank doet de overschrijving er twee dagen over (ook al belachelijk) om van de rente rekening naar de gewone rekening overgemaakt te worden. Het werden er vijf. Daardoor kwamen we in tijdnood, want het geld doet er ook vijf werkdagen over om naar Frankrijk te geraken. Je kan het bijna lopen in die tijd. Als het geld niet op tijd was geweest, hadden we kunnen tekenen bij de notaris maar geen sleutel gekregen. Maar goed, de omstandigheden waren ons gunstig gezind. Zo'n notaris is een ventje met aanzien binnen de gemeenschap. Echter als je zo'n kantoor binnen komt is het armoe troef. Een kantoor zonder enige aankleding waaruit je zou kunnen afleiden dat de 
man zichzelf of zijn medewerkers enig plezier gunt. Alles is oud en verlopen, vergeelde muren, plastic stoelen en overal stapels met dossiers. Ik kon nog net een goedkoop lijstje met twee kleine foto's ontwaren op de kast achter het bureau. Ik neem aan dat het zijn ouders waren. Net als in Nederland leest de notaris het koopcontract voor. Hij begint langzaam opdat wij het een en ander, met ons gebrekkig inzicht in de Franse taal, kunnen volgen. Eenmaal bij de tweede bladzijde wordt het tempo opgevoerd en kan hij wat mij betreft de grootste onzin uitkramen en kan ik bij wijze van spreken aan het einde van de dag met een sleutel van de kuisheidsgordel van een plaatselijke olifant in mijn handen staan. Maar goed dat onze makelaar, Marianne, erbij was om het een en ander uit te leggen. De stukken worden door een ieder getekend, de handen geschut en je staat weer buiten, zonder sleutel....
man zichzelf of zijn medewerkers enig plezier gunt. Alles is oud en verlopen, vergeelde muren, plastic stoelen en overal stapels met dossiers. Ik kon nog net een goedkoop lijstje met twee kleine foto's ontwaren op de kast achter het bureau. Ik neem aan dat het zijn ouders waren. Net als in Nederland leest de notaris het koopcontract voor. Hij begint langzaam opdat wij het een en ander, met ons gebrekkig inzicht in de Franse taal, kunnen volgen. Eenmaal bij de tweede bladzijde wordt het tempo opgevoerd en kan hij wat mij betreft de grootste onzin uitkramen en kan ik bij wijze van spreken aan het einde van de dag met een sleutel van de kuisheidsgordel van een plaatselijke olifant in mijn handen staan. Maar goed dat onze makelaar, Marianne, erbij was om het een en ander uit te leggen. De stukken worden door een ieder getekend, de handen geschut en je staat weer buiten, zonder sleutel....
<< Home