Zo lief joh

Yogi is nu een week bij ons. Het is even wennen.
Een hond is toch wat anders als een kat. Ook leuk maar anders. Vooral bewerkelijker.
Een kat hoef je niet op te voeden of uit te laten. Een hond wel. Sterker nog, die opvoeding duurt ruim een jaar en dat is een jaar waarin je veel fout kan doen als bonus. Zo lief joh.
Er is zelfs sprake van pubertijd bij honden. Het moet toch niet gekker worden. Al jaren lopen we te verkondigen dat we geen kinderen willen juist met dit soort dingen in ons achterhoofd. Sukkels die we zijn, nemen we een hond. Ik sprak in een eerder stukje over verstandsverbijstering, nu weet ik het zeker. In een onderonsje met onze katten en kippen zijn wij ook de pan uitgeveegd. Onszelf verdedigen tegen het binnenlaten van deze wat domme, roekeloze en stinkende viervoeter is niet makkelijk. Dat doen we dus ook niet. Dat mag Yogi zelf doen.
Op haar eigen manier gaat dat ook wel lukken denk ik. Ze probeert uit alle macht onze harten te stelen. Ze is zindelijk, ze laat ons hele nachten doorslapen, ze molt haar slaapkussen en ze toont een ongeleid enthousiasme als ze, ons zelfs na een wc bezoek, weer tegen het lijf loopt. Ze toont haar enthousiasme door te proberen, onze knieschijven, of iets anders waar ze bij kan, in stukken te happen. Zo lief joh. Wat ze ook probeert, dat lukt dus niet altijd, ze probeert te luisteren. Ze is pas 10 weken oud en we mogen dus eigenlijk niet te veel verwachten. Toch doen we dat wel. Een spartaanse opvoeding gebaseerd op 1-zijdig respect en dien ten gevolge volledige overgave aan onze wil.
Ze heeft het zwaar. Het machtsspel tussen ons is in volle gang en wij zijn aan de winnende hand, denken we. Een bezoek aan de dierenarts heeft ons geleerd dat ze gezond is. Ze is meteen ingeënt en gechipt. Dat was dan 80 euro. Zo lief joh.